Tijden van verwondering

'We moeten erdoor'. Ik ben blij dat ik niet geteld heb hoeveel keer ik deze zin heb horen vallen de laatste weken. Iedereen in zijn kot, dus. Ook mijn leerlingen viool. Ik mis ze wel,  en hoop stiekem dat ze mij ook missen. 
Af en toe sleuren sommigen zich wel hierheen, natuurlijk.  Ze hadden niet voorzien dat hun eindeloze gezeur om viool te mogen leren spelen zou ontaarden in meedogenloze moeders die hen hier wekelijks, liefst op tijd, netjes afleveren.  Dat ze zouden moeten oefenen, en dat het allemaal niet vanzelf gaat. Dat ze niet na drie lessen 'Despacito' kunnen spelen en dat het verdomd moeilijk is.

Gisteren werd ik blij verrast.  Ik kreeg een filmpje van een leerling van 8.  Met de mama van dit meisje heb ik al veel gepraat, over de goeie aanpak.  Het meisje is ontzettend slim, maar gelooft zelf niet dat ze iets tot een goed einde kan brengen, en doet het dus ook niet.  Ze heeft alles in huis om het prima te doen, maar er ligt, ook op school blijkbaar, een enorme rotsblok op haar weg waar ze niet over raakt.  Ze zou kunnen klimmen, maar is bang om eraf te vallen of zich pijn te doen.  Extreme faalangst. Veel dingen gingen namelijk vanzelf voor dit wandelende superbreintje, maar dat blijft natuurlijk niet duren.  Ze blijft het ook herhalen dat viool spelen moeilijk is.  Daar vertelt ze mij natuurlijk niets nieuws mee, en zichzelf ook niet, want ik waarschuw de kinderen die bij mij starten dat het voor niemand makkelijk is.  (Ze is dat waarschijnlijk vergeten.)
Verbijsterd was ik dus met haar video;  een foutloos liedje op een ondertussen valse viool die er bovendien plots erg klein uitzag in haar uitdeinende armen.  Ze speelt dus viool, in deze eindeloze school- en lesloze weken.

Vol hoop de toekomst tegemoet!  Om het met de woorden van Brigitte Kaandorp te zeggen: het komt allemaal wel weer goed.